Co w trawie piszczy

Czasem, gdy nie ma się totalnie pomysłu na zdjęcia, szuka się go gdzieś bardzo daleko. W zasadzie ostatnim miejscem o jakim pomyślimy jest własne mieszkanie, dom, podwórko, lasek czy park 5 minut drogi od nas. W końcu tam już wszystko widzieliśmy a nikt nie lubi być wtórny. Czasem jednak warto wyjść, schylić się i odnaleźć piękno w rzeczach nas otaczających. Nawet jeśli zdjęcia wyjdą całkowicie banalne, lub nie wyjdą wcale znajdziemy przynajmniej pretekst by na chwilę zwolnić.

Foto-larson - pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika fotografii

Będąc ostatnio z dziewczyną w Warszawskiej Hali Mirowskiej z dość prozaiczną sprawą, natknąłem się na nieduży sklepik, który przeniósł mnie do innej epoki. Dla mnie osobiście fotografia analogowa jest czymś magicznym, czymś co zawsze chciałem umieć. Nigdy nie miałem jednak aż tyle samozaparcia, żeby przezwyciężyć główną przeszkodę - brak czasu. Analogi, szczególnie te najstarsze (a więc dla mnie najpiękniejsze) nie mają elektroniki, która w razie co podpowie "kolego, ta szybkość migawki to chyba nie w tym warunkach, co?" i to nawet w trybie M. Nie mają procesora, który zrobi wszystko, aby poprawić to co fotoamator czasami nawywija. Nie wybaczają błędów. W dodatku, na "karcie pamięci" zmieści się tylko 36 zdjęć a na ich zobaczenie będziemy musieli sobie trochę poczekać. To wszystko stanowi o magii i niezwykłości fotografii analogowej - jest jej największą zaletą i jednocześnie największym przekleństwem. Nie bez znaczenie jest też fakt, że jak już wykosztujemy się na aparat cyfrowy, to koszt jego użytkowania - zakładając, że nie będziemy nim rzucać - będzie równy kosztom prądu do ładowania akumulatorów. Do analoga trzeba dokupować filmy co 24 lub 36 zdjęć a dodatkowo płacić za możliwość ich zobaczenia. Zapewniam was jednak, że jak zagorzałymi fanami cyfry byście nie byli, do tego miejsca wrócicie przynajmniej raz, choćby po to, żeby postać sobie pod witryną i pooglądać te wszystkie cuda mechaniki.

Trochę makro, trochę portretu (+ przestroga odnośnie pierścieni pośrednich)

Zwyczajowo, raz na jakiś czas odczuwam potrzebę by po prostu wziąć aparat do ręki i porobić z nim cokolwiek, żeby zabić nudę. Tym razem, z racji znajdujących się cały czas w fazie testów pierścieni pośrednich padło na zdjęcia makro. Jako, że towarzyszyła mi wtedy dziewczyna, nie mogło się też obyć bez kilku prostych portretów.

Thethering w Adobe Lightroom - podglądaj wykonywane zdjęcia na bieżąco, na dużym ekranie

Adobe Photoshop Lightroom to kombajn, którego żadnemu amatorowi fotografii nie trzeba chyba przedstawiać. Pozwala na katalogowanie zdjęć, przypisywanie im tagów, organizowanie w kolekcje zwykłe i tzw. inteligentne. Przede wszystkim jednak jest to dla mnie świetna wywoływarka RAWów, która w dodatku doczekała się ostatnio swojej wersji mobilnej, o czym pisałem tutaj. Dzisiaj chciałem jednak powiedzieć o jednej z funkcji, którą nie wszyscy muszą znać. Mowa oczywiście o tytułowym thetheringu.

Nowe funkcjonalności na blogu

Postanowiłem dodać dwa usprawnienia.

Pierwsze, to możliwość obserwowania bloga poprzez subskrypcje email. Blog jest na Bloggerze, a więc jak łatwo się domyślić za silnik subskrypcji odpowiada także Google ze swoją usługą Feedburner. Gdy pojawi się nowy wpis, będziecie dostawać maila na podany przez was adres email.

Druga sprawa, to obcinanie postów. Nawet mnie samego wkurzało przeglądanie bloga i kilometry przewijania, gdyż każdy post nawet w widoku głównym wyświetlał się w całości. Od tej pory zaczynam dodawać magiczne przyciski "czytaj dalej >>" w celu zwiększenia przejrzystości.

Skate or die, part two

Jak pisałem przy okazji wrzucania ostatnich zdjęć deskorolkowych (post Skate or die), zaczął mi chodzić po głowie kolejny mały projekt. Nawiązałem kontakt z osobami, którym ostatnio robiłem zdjęcia i umówiłem się na kolejne deskorolkowe sesje. Jedna z nich się już nawet odbyła a kolejną planujemy na zaraz po świętach. Mam w zanadrzu jeszcze jeden pomysł z tym związany, jednak jest on na razie w fazie planowania.

Zdjęcia w lepszej jakości można znaleźć oczywiście na 500px, w oddzielnym secie pod tym linkiem.

Trochę ognia

Po kupieniu pierścieni oczywiście wypadałoby mieć fazę na wykorzystanie ich... no i niestety taką fazę mam.

I dwie fotki z "backstage" :) Niestety telefonem, do tego kiepskim, ale na drugi aparat niestety trochę mi jeszcze brakuje.

Tanie makro

Kiedyś, praktycznie każdy nieco bardziej zaawansowany kompakt posiadał tryb makro. W moim starym coolpixie również posiadałem taki tryb, który pozwalał zbliżyć obiektyw aparatu do fotografowanego przedmiotu na naprawdę niewielką odległość. Potem, z czasem (tak dokładnie to miesiąc temu - lepiej późno niż wcale) nauczyłem się, że makro to nie tylko trzymanie szkła milimetr od obiektu, ale przede wszystkim skala odwzorowania. Tak czy inaczej, wraz z ponownym zainteresowaniem się tematem zdjęć makro wróciła chęć na wykonywanie takich ujęć. Niestety, o ile aparaty kompaktowe dzięki odpowiednim trybom radziły sobie z takimi amatorskimi fotografiami bardzo przyjemnie, o tyle lustra bez odpowiednich szkieł będą usilnie starały się robić problemy. Pierwszą rzeczą, jaką się więc zainteresowałem, był oczywiście obiektyw makro. Mój zapał został jednak ostudzony jeszcze szybciej, niż się zaczął. Ceny są wyjęte z... no z nieprzyjemnego miejsca. Zacząłem szukać tańszych alternatyw w postaci starych obiektywów Nikona, całkowicie manualnych. Tutaj ceny zdawały się o niebo przyjemniejsze, tyle tylko, że mój aparat nie jest wstanie ich obsłużyć - po prostu nie da się go zapiąć z powodu wystającego elementu (prawdopodobnie popychacza przysłony) w obiektywie. Kolejnym pomysłem, było kupno przejściówki na gwint M42 i dokupienie jakiegoś starego obiektywu makro. Ta myśl wydawała mi się najlepsza przez długi czas, czyli jakieś pół godziny (wszystko działo się jednego dnia), dopóki nie przypomniałem sobie o magicznym przedmiocie zwanym pierścienie pośrednie.


Pierścienie pośrednie - z czym to się je
Jak działają pierścienie pośrednie? Aby to opisać dokładnie, trzeba by pewnie użyć kilku niekoniecznie przyjaznych wzorów, których z resztą nie znam :). Mówiąc więc o wiele mniej dokładnie, za to bardziej przystępnie: mają one za zadanie odsunąć obiektyw od materiału światłoczułego a więc matrycy bądź filmu (cyfra/analog). Robi się to w celu zwiększenia skali odwzorowania fotografowanego przedmiotu. Im większa, tym przedmiot będzie większy na zdjęciu. Innym prostym tłumaczeniem jest to, że im bardziej odsuniemy obiektyw od matrycy, tym bliżej obiektu możemy go przysunąć - wychodzi właściwie na to samo. Pierścienie z reguły są sprzedawane w zestawach, składających się z kilku połączonych obręczy które możemy zdejmować lub zakładać w zależności od tego, jaką skalę odwzorowania chcemy na zdjęciu uzyskać (zwiększamy bądź zmniejszamy odległość obiektywu od matrycy). Przy wyborze mamy dwie opcje - albo będzie to typowa przedłużka, a więc stracimy całą automatykę, którą oferują nam dzisiejsze aparaty, albo będą to pierścienie z przeniesieniem automatyki, a więc zachowamy pomiar światła i autofocus, który i tak nie na 99% nie będzie działał. Dlaczego? Ponieważ głębia ostrości po założeniu nawet niewielkiego pierścienia gwałtownie maleje - automatyka ustawiająca ostrość zaczyna po prostu wariować. Mimo to w dzisiejszych czasach i tak lepszym (choć droższym) rozwiązaniem będzie zakup pierścieni z przeniesieniem. Chodzi o przysłonę - dzisiejsze obiektywy rzadko kiedy mają pierścień do sterowania nią. Robi się to z poziomu korpusu aparatu, tak więc w przypadku braku przeniesienia elektryki, stracimy całkowicie możliwość zmiany wartości /f. Na koniec wypada wspomnieć o wadzie, którą niestety pierścienie pośrednie posiadają - zjadają światło. Do matrycy dociera go czasami znacznie mniej, niż przez sam obiektyw, dlatego to co fotografujemy musimy często dodatkowo doświetlić. Oczywiście nie musicie się martwić o letnie sesje makro w plenerze w bezchmurny dzień. Matryca dostanie mniej światła, ale nadal będzie go na tyle dużo, aby aparat przy ISO 100 potrafił ustawić czas naświetlania na poziomie 1/1000 sekundy :).

Co ja wybrałem - czyli niedrogi zestaw dla każdego początkującego
Postanowiłem, że nie ma sensu nazywać tego rozdziału "Co wybrać" albo jakoś podobnie, bo zwyczajnie nie mam na ten temat wiedzy. Nie robiłem miesiąc wcześniej rozeznania rynku. Po prostu poszedłem do sklepu i zapytałem się co mają na stanie i co by mi polecili :). Mieli pierścienie firmy Meike - zestaw 13 mm, 21 mm, 31 mm, co oczywiście oznacza, że była to tulejka składająca się z trzech połączonych obręczy o długościach wymienionych powyżej. Świetnym obrazowym przykładem na to, jak potrafią one zmniejszyć odległość ostrzenia jest fakt, że przy pierwszej próbie zrobienia zdjęcia owadowi, prawie zgniotłem go przednią soczewką obiektywu. Pierścienie te mają przeniesienie automatyki i spokojnie można znaleźć je w wersjach dla Nikona i Canona (możliwe, że także dla innych producentów aparatów). Tutaj pojawia się dodatkowa opcja - możemy wybrać wersję ekonomiczną i bardziej pro. Różnią się przede wszystkim ceną ale także wykonaniem. Wersja ekonomiczna połowę mocowań ma wykonanych z plastiku. Droższa wersja wszystkie ma stalowe. Osobiście wybrałem tańszą alternatywę, co uszczupliło mój portfel o 170 zł. Oczywiście ceny będą różne w zależności od sklepu, jednak z tego co sprawdzałem oscylują wokół tej kwoty. Droższa wersja z kolei trzyma cenę na poziomie 250 zł, tak więc różnica jest dość znaczna. Tak jak to ujął sprzedawca: jeśli nie będzie pan co sekundę zdejmował i zakładał tych pierścieni ani używał obiektywów ważących 5 kilo to nie będzie problemu z tymi tańszymi - używałem ich co prawda krótko, ale dość intensywnie i rzeczywiście nic nie wskazuje na to, żeby miały się rozlecieć.


Podsumowanie
Pierścienie pośrednie nie są bardzo tanim rozwiązaniem, patrząc ogólnie. Porównując jednak ich cenę do chociażby średniej klasy obiektywem makro, stają się śmiesznie tanie. Dodatkowo, na rynku jest sporo modeli różniących się specyfikacją i wykonaniem, w zależności od tego do czego i gdzie chcemy ich używać. Można przy ich pomocy uzyskać naprawdę fajne efekty bez utraty jakości zdjęcia (brak jakichkolwiek soczewek). Jest to idealne rozwiązanie dla posiadaczy lustrzanek, którzy chcieliby pobawić się w odkrywców makro świata bez wydawania fortuny.


Standardowo, musiałem przy okazji wykonać kilka zdjęć, które również standardowo można obejrzeć poniżej i na 500px.

Lightroom mobile dla iPada - słów kilka

Pisałem bardzo niedawno o nowym produkcie Adobe dla fotografów bardziej lub mniej pro, a więc o Lightroom Mobile dla iPada. Aplikacja oczywiście trafiła do mnie do testów, jako zagorzałego miłośnika desktopowej wersji programu. Oto moje przemyślenia na jej temat.

Na początek...

Zdecydowałem, że to co mnie zaskoczyło bardzo niemile, napiszę na samym początku. Adobe wszem i wobec oznajmiło, że program będzie w pełni funkcjonalny tylko i wyłącznie po wykupieniu subskrypcji Creative Cloud oraz dało możliwość testowania go bezpłatnie przez 30 dni. Osobiście, bez wdawania się w czytanie szczegółowych informacji założyłem, że przez 30 dni będę mógł go spokojnie używać, po czym aplikacja grzecznie poprosi mnie o wykupienie jednej z opcji usługi CC lub w przeciwnym razie odmówi działania. Założenie było oczywiście błędne. Okres 30 dni testowych dni, obejmuje nie tyle Lightrooma Mobile co cały pakiet usług Creative Cloud (a więc dostęp do praktycznie wszystkich programów takich jak Photoshop, Illustrator, InDesign, Premiere itp.) - to dobrze! Tu pojawia się jednak "mały" szkopuł. Mobilna wersja "wywoływarki rawów" nie jest praktycznie w stanie działać, bez swojego desktopowego brata. Można powiedzieć, że nie ma co narzekać - w końcu dostajemy wszystkie programy CC na miesiąc, Lightrooma na komputery również. Możemy go więc zainstalować i problem z głowy. Moim zdaniem nie do końca, najpierw jednak powiem może na czym polega ograniczenie samodzielności aplikacji mobilnej. Otóż w przypadku RAWów możemy pracować tylko na plikach, które zsynchronizowaliśmy za pomocą programu na komputerze. Nie ma możliwości ich wczytania z biblioteki zdjęć naszego tabletu. Odpada więc opcja, gdy świeżo po wykonaniu zdjeć podłączamy aparat przez Camera Connection Kit, zgrywamy wybrane fotografie do pamięci urządzenia i przeprowadzamy wstępną obróbkę - takie rzeczy możemy zrobić tylko z plikami JPG, do których mamy już multum innych aplikacji dostępnych w App Store. Oczywiście nie jest to niedopatrzenie, czy niedoróbka. Po prostu Adobe z założenia przeznaczyło swój nowy produkt do zupełnie czegoś innego. Powiem szczerze, że po przełknięciu pierwszej gorzkiej pigułki, aplikacja jak i sposób jej działania i synchronizacji z wersją komputerową wydają się całkiem dobrze przemyślane. Tak czy inaczej, pozostaje mały niesmak, gdy program kojarzony przez wszystkich głównie z obróbką RAW, nie czyta tych plików...

Zasada działania

Jak już napisałem we wstępie, o obróbce RAWów wczytanych z biblioteki zdjęć iPada możemy zapomnieć. Zamiast tego Adobe oferuje nam możliwość zdalnej synchronizacji wybranych kolekcji (podkreślam - kolekcji, nie katalogów) z naszego desktopowego Lightrooma na urządzenie przenośne. Oba programy muszą być oczywiście zalogowane na to samo konto Adobe ID. Synchronizacja działa w obie strony - gdy zmienimy cokolwiek na iPadzie, zmiany pojawią się także na komputerze i odwrotnie. Wartym odnotowania jest fakt, że zdjęcia przenoszone do pamięci tabletu, to tylko Smart Preview, a nie pełne pliki RAW zajmujące często 20 czy więcej MB. Pozwala to zaoszczędzić miejsce, co w efekcie powoduje zwiększenie maksymalnej ilości zsynchronizowanych kolekcj. Na koniec jeszcze jedna uwaga - współpracować będą tylko kolekcje utworzone własnoręcznie. Tzw. smart collection nie będą miały możliwości synchronizacji.

Gdy już wybierzemy nasze kolekcje i włączymy synchronizację, po odczekaniu kilku chwil (lub kilkunastu, zależy od ilości zdjęć) zobaczymy je na ekranie głównym Lightrooma Mobile. Po tapnięciu w którąś z nich ukazują nam się wszystkie fotografie umieszczone w kolekcji w postaci bardzo estetycznej tablicy. Po tapnięciu gdziekolwiek w ekran dwoma palcami naraz, na każdym zdjęciu będą się wyświetlały dodatkowe dane takie jak data i godzina wykonania, informacje o ISO, szybkości migawki i przesłonie oraz informacje o tym czy zdjęcie było edytowane i czy zostało oflagowane. Jeśli to nam nie wystarczy, w celu szybszego odnalezienia interesującej nas fotografii możemy je posortować np. ze względu na datę modyfikacji, stan oflagowania czy po prostu alfabetycznie po nazwie pliku. Po tapnięciu na wybrane zdjęcie otwiera się oczywiście ekran edycji.

Kolekcje możemy również tworzyć sami, z poziomu programu i importować do nich zdjęcia z rolki aparatu czy innych albumów. Tak jak już pisałem, aplikacja widzi tylko pliki JPG, RAWy są dla niej zupełnie niewidoczne. Kolekcja stworzona na iPadzie również będzie synchronizowana, a więc widoczna w Lightroomie na naszym komputerze, wraz ze wszystkimi zmianami których dokonamy na obu urządzeniach.

Możliwości

Mobilna wersja Lightrooma została wyposażona w podstawowe funkcje obróbki, znane z wersji komputerowej. Adobe oddało nam do dyspozycji trzy zakładki z opcjami. W pierwszej znajdziemy ustawienia dotyczące balansu bieli, temperatury barwowej, eskpozycji, kontrastu oraz sterowania światłami, cieniami i przejrzystością zdjęcia. Ci, którzy bawili się kiedykolwiek Lightroomem na komputerze, doskonale będą kojarzyli te opcje z tabelki Basic. W następnej zakładce znajdziemy presety, zarówno te gotowe jak i te stworzone przez nas na komputerze - będą się one automatycznie synchronizować. Ostatnia zakładka oferuje możliwość wykadrowania zdjęcia. Mamy do wyboru gotowe opcje proporcji jak 5x4, 7x5 czy 3x2. Możemy też oczywiście kadrować ręcznie. Zabrakło natomiast opcji prostowania zdjęcia, z której bardzo często korzystam a co za tym idzie - bardzo mi jej tu brakuje. Oprócz możliwości edycji, aplikacja ma możliwość ustawiania flag. Robimy to za pomocą wygodnego gestu pociągnięcia palcem w górę (flaga w górę) lub w dół (flaga w dół). Niestety zabrakło opcji wystawienia ocen czy wpisywania tagów. Liczę, że pojawi się to w którejś aktualizacji bo chwilami brak ten jest nieco irytujący.

W przypadku edycji plików JPG zaimportowanych z biblioteki iPada, wszystko wygląda i przebiega identycznie. Oczywiście nie jesteśmy w stanie wyśrubować zdjęcia tak, jak jest to możliwe przy RAWach, jednak podstawową korektę bez problemu przeprowadzimy.

Dodatkiem do aplikacji jest możliwość wyświetlania pokazu slajdów. Piszę "dodatkiem", ponieważ nie znajdziemy tu żadnych rozbudowanych opcji czy chociażby możliwości dołożenia podkładu dźwiękowego. Jedyne, co możemy wybrać, to czas trwania slajdu i efekt przejścia - są ich całe trzy. 

Udostępnianie

Jak chyba w każdej dzisiejszej aplikacji mobilnej służącej do obróbki zdjęć, tak i tutaj mamy możliwość wygodnego ich udostępniania. Oczywiście nie widzę w tym nic złego, jest to bardzo przydatne. Tą opcję posiada nawet duży Lightroom. Wybrane przez nas zdjęcia możemy udostępnić w sposób identyczny, jak w przypadku aplikacji systemowych. Wyświetla się okienko z serwisami, na które jesteśmy zalogowani (np. Facebook czy Twitter) a także z iMessage, Mail oraz AirDrop na nowszych urzadzeniach. Fotografię możemy także zapisać do rolki aparatu, przypisać do kontaktu czy wydrukować.

Podsumowując - czyli dla kogo to wszystko?

Po przełknięciu zawodu związanego z mocnym ograniczeniem samodzielności aplikacji, zaczynamy odkrywać jej zalety. Przede wszystkim, działa szybko, bez zacięć nawet na starszym sprzęcie. Dzieje się tak za sprawą wczytywania do pamięci iPada tylko tzw. Smart Preview które dodatkowo mocno oszczędzają miejsce na naszym tablecie. Cieszy całkiem sprawna synchronizacja między urządzeniem mobilnym i naszym komputerem. Możliwości edycji, choć nie są rozbudowane spokojnie wystarczą chociażby do szybkiej wstępnej obróbki czy chociażby wprowadzania ostatnich poprawek - np. u klienta. Dodatkowo, program potrafi tworzyć także kolekcje z plików JPG umieszczonych w rolce aparatu. W połączeniu z opcją automatycznego importu do Lightrooma Mobile nowych zdjęć z rolki i synchronizacją ich z komputerem, mamy swego rodzaju alternatywę dla DropBoxa i jego automatycznego uploadu zdjeć. Dla kogo jest więc ten program? Moim zdaniem, głównie dla tych, którzy na fotografii coś jednak zarbiają. Subskrypcja Adobe Creative Cloud swoje kosztuje. Pakiet Photoshop CC + Lightroom kosztuje 52 zł miesięcznie (w promocji - tylko do końca maja). Nie jest to majątek, nie jest to jednak mało. Widzę wiele zastosowań dla osób fotografujących komercyjnie - zamiast brać ciężkiego laptopa, bierzmy tablet i razem z klientem/modelem wybieramy zdjęcia oflagowując je. Możemy też przeprowadzić wstępną obróbkę na bieżąco pokazując efekt. Po powrocie do domu wszystkie zmiany będą już w naszym desktopowym Lightroomie. Oszczędzamy czas a tym samym pieniądz. Z drugiej jednak strony, jeśli ktoś nie zarabia, a chciałby zacząć... rozwiązanie od Adobe z pewnością zwiększy jego produktywność, wygodę. Pozwoli zapanować nad coraz większym katalogiem zdjęć. Sprawi wrażenie większego profesjonalizmu co być może zaowocuje w przyszłości nowymi klientami i sesjami - już komercyjnymi. Podsumowując podsumowanie - uważam, że mimo wszystko rozwiązanie jest dla ludzi, którzy pstrykają za pieniądze. Dlatego właśnie  mam zamiar kupić sobie roczną subskrypcje w promocyjnej cenie, pomimo tego, że na fotografii nie zarabiam :)

Skate or die

Temat deskorolki był mi bliski od lat. Kiedyś, kiedy na topie były starsze części Tonego Hawka, spędzałem przy nich dłuuugie godziny. Pewnego razu postanowiłem, że sam chce zacząć jeździć i kupiłem sobie swoją pierwszą deskę - za niespełna 100 zł ze zwykłego sklepu sportowego. Jeździć to za bardzo nie chciało, skrzypiało przy każdym ruchu, ale i tak dawało niesamowitą frajdę i przy okazji całkiem pokaźną liczbę siniaków. Przygoda trwała ok. 2 lat, po czym (kolejne z rzędu) niefortunne lądowanie czy też bardziej jego brak spowodowało kontuzję lewej kostki, co oczywiście olałem nie pokazując się nawet u lekarza. Od tamtej pory zwykłe ollie sprawia niezły ból a moje jeżdżenie ograniczyło się do zapieprzania po prostej na krótszej wersji popularnych longboardów.

Do rzeczy.

To, że sam nie jeżdżę już od dawna nie znaczy, że przestało mnie to kręcić. Bynajmniej. Uwielbiam oglądać wyczyny młodych skateów. Tak, właśnie młodych, nawet jeśli częściej im nie wychodzi niż wychodzi, bo wtedy z jeszcze większą satysfakcją ogląda się kiedy skaczą z radości po pięknie sklejonym 360 filp czy efektownym slidzie. Przypomina mi się, jak sam wpieniałem się, rzucałem deską i soczyście kląłem, gdy coś nie wychodziło. Przechodząc ostatnio w centrum Warszawy natknąłem się właśnie na kilku prawdopodobnie gimnazjalistów jeżdżących na deskach. Po grzecznym pytaniu, czy mogę uwiecznić ich wyczyny, wykonałem kilka fotek i... obiecałem sobie, że będę tam wpadał częściej i z większą ilością sprzętu (miałem tylko aparat i rybie oko). W głowie zaczyna mi się już rodzić następny pomysł na mały projekt, składający się z kilku sesji, ale na razie będę siedział cicho.

Poniżej oczywiście kilka zdjęć, które wykonałem owym deskorolkarzom:

Jak zwykle więcej na 500px.

Adobe wydaje Lightrooma dla iPada

Przed chwilą przeczytałem na oficjalnym twitterze Lightrooma informację (niestety z 18 godzinnym opóźnieniem), że Adobe wydało swój kombajn dla cyfrowych fotografów w wersji dla iPada (wersja dla iPhone w drodze). 

Jest on dostępny przez 30 dni do wypróbowania za darmo, jednak aby stać się jego posiadaczem na stałe... trzeba mieć oczywiście wykupiony jeden z pakietów Creative Cloud. Najtańszy z nich to Photoshop Photography Program dostępny u nas za 12,29 Euro za miesiąc.

Z jednej strony, pomysł jest świetny. Mobilna wersja wywoływarki RAW-ów ma synchronizować się z wersją desktopową, oferować najważniejsze funkcjonalności oraz co w dzisiejszych czasach ma już wszystko - łatwe udostępnianie w serwisach społecznościowych. Płatność w formie subskrypcji takiego programu jest jednak ciosem dla wielu, którzy nie zarabiają (lub zarabiają grosze) na fotografii. Ja osobiście wolę wydać pieniądze raz i na zawsze. Jedyne co pozostaje, to zostać profesjonalistą i zarabiać na swoim hobby, czego oczywiście wszystkim (nie tylko fotografom) życzę :).

Tak czy inaczej, pomijając formę płatności, brawo Adobe! Miejmy tylko nadzieję, że programiści wywiązali się wzorowo i aplikacja nie przyniesie wstydu starszemu, desktopowemu bratu.

W ciągu kilku dni, powinna się tu pojawić recenzja mobilnej wersji Adobe Lightroom, na którą już teraz zapraszam. Oczywiście nie byłbym sobą, gdybym nie przetestował tej 30-dniowej wersji.


Obserwuj @SBlindfox

Mała Amelia

Jak pisałem nieco wcześniej, za mną pierwsza sesja projektu. Tematem była sesja rodzinna małej Amelki i gościnnie jej rodziców. Była to dla mnie absolutna nowość, gdyż nigdy wcześniej nie robiłem zdjęć dzieciom, tym bardziej tak małym. Na całe szczęście modelka była bardzo skłonna do współpracy i prawie nie płakała :) Poniżej przykładowe zdjęcia z sesji. Więcej w lepszej jakości oczywiście na 500px.

Wiosennie, spontanicznie

W ramach zabicia nudy, wybrałem się z dziewczyną na pierwszy wiosenny spacer. Oczywiście nie było opcji, bym nie zabrał ze sobą aparatu. Pamiętając o samej puszce, zapomniało mi się co mam na nią założoną i w taki oto sposób do focenia krajobrazów zabrałem się z... stałką 50 mm. Jako, że wracać mi się nie chciało, postanowiłem zabawić się w zdjęcia pseudo macro wykorzystując ogromną jasność szkła do uzyskania maksymalnego rozmycia tła. Oto kilka spontanicznych zdjęć na szybko

Więcej, jak zwykle na 500px.

Pierwsza sesja projektu w końcu za mną

Mimo, że do projektu zgłosiło się sporo osób (siła facebooka oraz gumtree), niektórym, w tym także mi ciężko było się zgrać. Nic dziwnego - ludzie mają swoje zajęcia, ja także mam swoje i czas jest nieco ograniczony. Na szczęście w dniu wczorajszym doszła do skutku pierwsza sesja, do tego będąca dla mnie czymś całkowicie świeżym. Były to zdjęcia rodzinne, których próbkę oczywiście niedługo będzie można zobaczyć tutaj oraz na 500px.

Na kwiecień mam wstępnie zaplanowane trzy sesje. Najbliższa ma się odbyć za równe dwa tygodnie, choć możliwe, że uda się którąś zorganizować wcześniej.

Oczywiście cały czas jestem chętny na nowe zgłoszenia :)

Kolejne podejście do grafiki 3D

OKiedyś, jeszcze za czasów poprzednich studiów (trwających całe pół roku), gdy z fotografią miałem do czynienia tylko jak ktoś pożyczył mi aparat, najbardziej uwielbianym przeze mnie programem komputerowym był Photoshop. Można powiedzieć, że miałem dzięki temu namiastkę fotografii bez fotografii. Poza tym, używając go siedziałem pół na pół w sztuce i informatyce - dwóch bliskich mi zagadnieniach. Oczywiście brak aparatu skutkował brakiem zdjęć do obróbki a to z kolei powodowało, że używałem go do tworzenia grafik i wszelkich abstrakcji korzystając z własnej wyobraźni oraz przede wszystkim z licznych tutoriali. W trakcie trwania studiów poznałem jednak pewnego Jacka, magika od grafiki 3D i w tempie ekspresowym zapragnąłem przerzucić się z Photoshopa, na Blendera. Aby nie przytaczać tu mało interesującej historii moich wzlotów i upadków w tej dziedzinie ograniczę się tylko do stwierdzenia, że w zasadzie wzlotów nie miałem żadnych. Było wiele prób i wszystkie kończyły się fiaskiem. O programie przypomniałem sobie parę dni temu. Jako, że nauki na uczelni mam teraz sporo, to zgodnie z zasadą "wszystko jest lepsze od nauki" uznałem, że to najlepszy czas na naukę modelowania 3D. Tym razem, zamiast brać się od du... od tej drugiej strony postanowiłem, że zacznę od pokornego oglądania i czytania tutoriali.

Z blendea korzystam już prawie tydzień, a to jak na razie jest mój zdecydowany rekord. Do tego, zamiast się zniechęcić, mam ochotę na więcej. Oczywiście nie ma mowy, żebym zaczął to robić na poważnie. Do modelowania 3D, szczególnie z pamięci trzeba mieć jednak oprócz techniki trochę talentu, którgo ja niestety nie posiadam. Jest jenak bardzo możliwe, że od tej pory będą się tu pojawiały jakieś proste, a z czasem bardziej skomplikowane wypociny. Dopóki nie przejdzie mi pierwsza fala zapału :)

Na początek, pierwszy wykonany model. Na usprawiedliwienie dodam, że całkowicie z pamięci.

O zepsutym gripie

Jakiś czas temu, przy okazji wrzucenia pierwszych zdjęć Warszawskich mostów, pisałem o uszkodzonym gripie. Parę dni po tym zdarzeniu oddałem go na reklamację nie żywiąc jakiś specjalnych nadziei. Nie było żadnej karty gwarancyjnej, jedynie paragon. Szczerze mówiąc spodziewałem się, że problem zostanie zbagatelizowany przez pracowników sklepu chociażby ze względu na niewielką cenę sprzętu. Zawsze można powiedzieć, że "ten model za takie pieniądze tak ma". W końcu w gruncie rzeczy grip działał, a przerywał jedynie w konkretnych ułożeniach aparatu. Ku mojemu zdziwieniu tak się jednak nie stało. Reklamacja została przyjęta, rozpatrzona pozytywnie i za kilka dni miałem do odbioru całkowicie nowy grip. Niby drobnostka, ale jednak cieszy. Sklep w którym kupowałem, a następnie reklamowałem urządzenie to AB Foto w CH Złote Tarasy w Warszawie.

"Pokręcony" obiektyw

Ostatnio moim ulubionym zajęciem jest oglądanie zdjęć i filmików znanych fotografów - obecnie na tapecie znajduje się Bryan Peterson - autor świetnych książek m.in. o fotografii kreatywnej czy o poprawnej ekspozycji.

Na YouTube można znaleźć świetne tutoriale nakręcone właśnie przez powyższego autora. Zainspirowany jednym z nich postanowiłem wykonać kilka zdjęć w pewnej technice.

W skrócie. Ustawiamy albo długi czas naświetlania (ok. 1 sekundy) albo najlepiej czas Bulb (dopóki będziemy trzymać wciśnięty spust migawki - aparat będzie naświetlał). Następnie wykonujemy zdjęcie jednocześnie obracając aparat wokół własnej osi (jak byśmy trzymali kierownicę samochodu) i dodatkowo zoomując. Niestety to ostatnie są w stanie wykonać tylko bezlusterkowce i lustra. Obiektywy kompaktów, w których za przybliżanie odpowiedzialny jest silniczek elektryczny nie dadzą rady.

Oto kilka przykładowych zdjęć:

Mój żyrandol

A to dwa zdjęcia monitora

Na koniec, telewizor

Tym razem zdjęcia wrzucam tylko tutaj, chociaż prawdopodobnie któreś z nich prędzej czy później znajdą się na 500px :)

Poradnik Bryana możecie zobaczyć poniżej:

Plusk!

Jakiś czas temu miałem nie małą fazę, na zdjęcia z rozbryzgami wody, soku i ogólnie płynami w ruchu. Dzisiaj faza ta wróciła, jednak w nieco innej formie, ponieważ do wody dodałem wpadające warzywko. Jest to kolejny przykład zabicia fotograficznej (z resztą nie tylko) nudy. W końcu wszystko jest lepsze od nauki i innych obowiązków.

Tym razem będzie tylko jedno zdjęcie. Wynika to głównie z faktu, że inne mi nie wyszły :)

Jak zwykle już, wyższa rozdzielczość do obejrzenia tutaj.

Maluje światłem, czyli nieco mniej słodkie samojebki

Jako, że "projekt" mostów Warszawskich jest czasowo zawieszony (pewnie do następnego weekendu), postanowiłem zrobić coś aby zabić fotograficzną nudę. Padło na malowanie światłem i... spodobało mi się. Nie chodzi może o same zdjęcia co bardziej o zabawę przy ich wykonywaniu. Pierwszą myślą po ich wykonaniu było "sceneria ma tu duże znaczenie" dlatego też motyw pojawi się tu jeszcze w niedalekiej przyszłości.
Tymczasem, enjoy.

Jak zwykle pełne rozdzielczości dostępne na profilu 500px.

Warszawskie mosty

Temat fotograficznie wałkowany wiele razy, przez wszystkich, w dodatku w wielu krajach - mosty. Jako że o dziwo ja jeszcze takich zdjęć raczej nie robiłem (w każdym razie bardzo dawno i troszkę na odwal się) postanowiłem pobiegać po Warszawie z aparatem (i statywem) i pouwieczniać mniej lub bardziej okazałe konstrukcje. Wyniosłem z tego parę konkluzji...

Po pierwsze: nie wystarczy na to jeden dzień. Moim zamiarem było fotografowanie wieczorem gdy już będzie ciemno. Poszedłem na kompromis i rozpocząłem wcześniej ale i tak udało mi się zahaczyć tylko dwa mosty. Gdy już byłem na miejscu okazało się, że mógłbym równie dobrze zostać tam i cykać jeden most z pierdyliarda kątów i ujęć. Złe podejście. Wszystko pogarsza fakt, że wokół jest tyle innych obiektów do fotografowania...

Po drugie: po raz kolejny przekonałem się, że tanie i dobre niekoniecznie idą w parze. Jako że rozmiar mojego aparatu mnie trochę drażni (za mały) dokupiłem sobie do niego grip. Miejsce na dwie baterie, zwiększył mu gabaryty, pewniej się trzyma w dłoni i... odpada klapka od gniazd baterii. Na szczęście naprawiłem na szybko cyrklem. Gorzej, że aparat po ustawieniu go w pewnej pozycji zaczynał się sam wyłączać. Szybko doszedłem do wniosku, że to nie wina samego aparatu a gripu. Nie mam pojęcia w jaki sposób to się dzieje - wiem tylko, że jak nie ma humoru to po prostu coś nie styka i zbytnie wymachiwanie sprzętem kończy się nagłą przerwą w dostawie energii. Niezwykle wk*rwiające gdy ustawia się aparat na statywie, chce wyzwolić migawkę i pupa, wszystko gaśnie.

Mimo wymienionych wyżej przeszkadzajek udało się zrobić kilka zdjęć. Nie jestem z nich tak zadowolony jak bym chciał, ale nie uważam też wypadu za nieudany. W ostateczności, nawet gdyby ani jedno zdjęcie nie nadawało się do niczego - zawsze czerpie się przyjemność z samego fotografowania. Gdy połączy się to jeszcze z wieczornym spacerem z dziewczyną - nie wypada się czepiać :)

Na szybko wybrane i "wywołane" zdjęcia z dzisiejszego wieczoru. Wyjątkowo tylko tu, bez 500px. Tam będę je umieszczał gdy skończę cały "projekt" - a więc wszystkie mosty. 

Poniatowski:

Świętokrzyski:

Taki tam, kieliszek :)

Efekt nudy dnia wczorajszego:

W pełnej rozdzielczości jak zwykle tutaj.

Co by było, gdyby wielcy fotografowie umieszczali swoje dzieła w internecie

Dzisiaj, na grupie Portretowisko na Facebook'u natknąłem się na wpis prowadzący do pewnego linku.
Został on niestety bardzo szybko usunięty (w każdym razie po paru minutach nie mogłem go już odnaleźć - może jestem po prostu ślepy).

Sam post w grupie traktował o tym samym, co artykuł z linku - o ocenianiu fotografów przez innych fotografów.

W skrócie: panuje u nas tendencja, której nie da się nie zauważyć, na krytykowanie (lub czasem niestety zwykłe gnojenie) prac, które wykraczają poza nasz obręb estetyki,  konwencji czy wiedzy teoretycznej którą nabyliśmy w szkołach, na kursach czy z książek. Artykuł idealnie obrazuje problem, pokazując hipotetyczną sytuację - co by było, gdyby najwięksi fotografowie wystawiali swoje prace "na żer" na internetowych forach, grupach i tym podobnych serwisach. Wszystko jest opisane w sposób humorystyczny i lekki, jednak pozostawia po sobie refleksję.

Na koniec moja refleksja i jednocześnie gorący apel. Zanim postanowimy "zjechać" czyjąś pracę, spróbujmy wejść na chwilkę w skórę autora. Fotografia to sztuka, a sztuka łamie zasady - pamiętajmy, że nie musi to być tylko domeną wielkich i uznanych artystów. Jeżeli już natomiast musimy skomentować, róbmy to w sposób kulturalny, nie urażający nikogo - lepiej napisać post w stylu "ja na Twoim miejscu zrobiłbym to inaczej", niż "zrobiłeś to do dupy".

Oryginalny, świetny zresztą wpis, do którego przeczytania gorąco zachęcam:
http://autofocus.blox.pl/2008/01/Wielcy-fotografowie-w-Internecie.html

trackback URL do oryginalnego wpisu:
http://autofocus.blox.pl/2008/01/Wielcy-fotografowie-w-Internecie.trackback?key=b9fc24f3ff

Podstawowa, prosta metoda usuwania cieni pod oczami

Dzisiaj, wywołując dalszą część sesji z moją dziewczyną zauważyłem, że niektóre zdjęcia psują bardzo nieprzyjemne cienie pod oczami. Wynikało to głównie ze złego oświetlenia, ale także z robionego na szybko makijażu. Pech chciał, że efekt był najbardziej widoczny akurat na tym zdjęciu, które całkiem mi się spodobało. Miałem więc dwa wyjścia - albo zrezygnować ze zdjęcia, albo spróbować jakoś je poprawić. Oczywiście zdecydowałem się na tą drugą opcję i na podstawie tego co sam zrobiłem, napisałem poniższy mini poradnik. Zdaję sobie sprawę, że pewnie większość osób robiących cokolwiek z portretem zna tą metodę - każdy jednak kiedyś zaczynał i być może poniższy tekst w czymś mu pomoże.

Poradnik pisałem na przykładzie Photoshopa CS6, ponieważ aktualnie testuje jego trialową wersję, jednak opcja której użyłem, będzie dostępna także w dużo starszych wersjach.

Krok 1.
Po pierwsze, musimy otworzyć nasze zdjęcie. Następnie dublujemy warstwę z fotografią zaznaczając ją i naciskając kombinacje klawiszy CTRL + J.

Krok 2.
Następnie klikamy prawym przyciskiem myszy na opcji Healing Brush Tool i z rozwiniętej listy wybieramy widoczną na zdjęciu Patch Tool.

Krok 3.
Kolejnym krokiem jest zaznaczenie miejsc, w których występują cienie. Jak widać na zrzucie ekranu, nie musi to być zaznaczenie bardzo dokładne. Ważne też, żeby przyjąć pewien margines - specjalnie zaznaczyć nieco większy obszar, niż ten zajmowany przez nasz defekt. Aby wykonać obydwa zaznaczenia za jednym zamachem, zakreślamy obszar dla pierwszego oka, następnie dla drugiego, ale z wciśniętym klawiszem SHIFT. Koniecznie wykonujemy te operacje na warstwie skopiowanej (background copy, nie background)!

Krok 4.
Teraz, metoda przeciągnij i upuść łapiemy jedno z zaznaczeń i przeciągamy nieco w dół - mniej więcej tak jak na poniższym screenie i puszczamy klawisz myszy.

Krok 5.
Powinniśmy uzyskać mniej więcej taki efekt jak poniżej. Teraz, zajmiemy się "kosmetyką" całości. Na początek, zmniejszamy wartość Opacity do ok. 75%. Dla każdego zdjęcia wartość może być inna, trzeba pokombinować. Pamiętamy cały czas aby pracować na warstwie skopiowanej!

Krok 6.
W kolejnym kroku zajmiemy się korektą przejść kolorystycznych tak, aby były jak najbardziej naturalne i nie rzucały się w oczy. W tym celu wybieramy gumkę (Eraser) i ustawiamy jej parametry tak jak na screenie poniżej. Najważniejsze jest, aby twardość (Hardness) była ustawiona na zero. Wielkość pędzla jest już zależna od obrabianego zdjęcia.

Poprawnie ustawioną gumką, przejeżdżamy w zaznaczonych poniżej obszarach zdjęcia. Oczywiście tutaj także wszystko zależy od tego, jaką fotografię obrabiamy. Ogólna zasada - gumki używamy tam, gdzie poprawiany obszar najbardziej odcina się od reszty twarzy powodując tym samym, że już na pierwszy rzut oka widać co było poprawiane - a w efekcie zostało tylko pogorszone.

Efekt końcowy
Tak wygląda końcowy efekt naszych działań. Cienie nie są niewidoczne, ale są znacznie zmiękczone, nie posiadają ostrych krawędzi i ogólnie nie rzucają się już tak bardzo w oczy.

Tak jak pisałem już wyżej, każde zdjęcie będzie się poprawiało inaczej, nawet jeśli występują na nich takie same błędy. Cienie mogą być głębsze, w innym miejscu lub po prostu osoba może mieć głowę zwróconą pod innym kątem do obiektywu. Ogólna zasada jest jednak zawsze taka sama.

Aby można było poćwiczyć w dokładnie takich samych warunkach jak w powyższym poradniku, poniżej umieszczam link do pobrania zdjęcia, którego ja używałem.
http://imageshack.com/a/img24/1571/l8vj.jpg